Podobno francuskie dzieci nie grymaszą, ...

...bardzo wcześnie zaczynają przesypiać całe noce, umożliwiając matkom powrót do pracy po 3-4 miesiącach od porodu, a w wieku 4 miesięcy jedzą 4 posiłki dziennie o stałych porach i cierpliwie czekają na ich podanie. Podobno.

Czy to w ogóle możliwe?

Brzmi to tak nieprawdopodobnie, że postanowiłam sama się o tym przekonać sięgając po książkę Pameli Druckerman - W Paryżu dzieci nie grymaszą. 

Pierwsze strony książki zabrzmiały mi jakoś dziwnie znajomo :-) 

Czytając o doświadczeniach autorki, która wraz z mężem i 1,5 roczną córką wybrała się do restauracji, przypomniałam sobie nasze posiłki w knajpkach podczas wakacji i rajd za córeczką pomiędzy stolikami, wyjmowanie przez nią kamyczków z pobliskich doniczek, asekurowanie na schodach i bieganie w pobliżu hotelowego basenu. 

Do dziś pamiętam naszą olbrzymią kreatywność w zabawianiu jej, byle tylko pozwoliła nam spożyć posiłek...

Autorka książki, mająca podobne doświadczenia :-), przytacza tu jednocześnie przykład francuskiej rodziny, która siedziała obok nich. Tam wszystko odbywało się zupełnie inaczej. Dzieci w podobnym wieku siedziały spokojnie na krzesełkach czekając na posiłek, a następnie zjadały wszystko, co im podano.

W czym tkwił ich sekret? 

Właśnie to postanowiła zgłębić i przekazać innym w swojej książce.

Pamela Druckerman jest Amerykanką, która wyszła za mąż za Brytyjczyka i wraz z nim przeprowadziła się do Paryża. Tam urodziła im się córeczka, stąd też to zainteresowanie tamtejszym modelem wychowawczym.

Przez całą książkę przewija się porównywanie tego, co dla autorki jest naturalne i znane - amerykańskie, z nowym i nieznanym - francuskim.

Osobiście nie jestem zwolenniczką wychwalania jednego stylu wychowania jako tego idealnego, bardziej skłaniam się do analizy poszczególnych cech, aby zaczerpnąć z nich to, co najlepsze.

Oba modele wychowawcze, jakie tu poznajemy, są nierzadko potraktowane bardzo stereotypowo i przejaskrawione (wszędzie przecież zdarzają się wyjątki), ale dzięki temu pozwalają nam wyraźnie dostrzec główne różnice w obu stylach i zastanowić się nad ich skutecznością.

Mama "amerykańska":

- pozwala dziecku na bardzo wiele - nie chcąc go ograniczać; spełnia większość jego zachcianek; ciepła i opiekuńcza (czasami nadopiekuńcza); poświęca cały swój wolny czas dziecku - podporządkowuje mu dom i rodzinę; stara się oszczędzić dziecku stresu i wszelkich cierpień (szczepienie dziecka kosztuje ją mnóstwo nerwów); dobrowolnie rezygnuje z przyjemności skupiając się wyłącznie na dziecku i jego potrzebach - często brakuje jej czasu, żeby o siebie zadbać (właściwie niezbyt się to dla niej liczy); czuje wyrzuty sumienia oddając dziecko pod opiekę komuś innemu (nawet chwilowo) - żłobkom mówi zdecydowane "nie"; kładzie ogromny nacisk na rozwój różnych umiejętności  - najwcześniej, jak to tylko możliwe (pływanie, zajęcia rozwijające, czytanie).

Mama "francuska":

- od początku wprowadza pojęcie tzw. cadre - czyli ramy w obrębie której dziecko zachowuje sporo swobody; szanuje swoje dziecko i oczekuje od niego, że będzie szanowało innych; uczy dzieci cierpliwości - zachowując spokój i stosując tzw. pauzę; zachęca dzieci do samodzielnego odkrywania świata; stara się otwierać je na wrażenia zmysłowe - bez interwencji rodziców; żłobek i kontakt z rówieśnikami to według niej szansa dla dziecka - uczy go socjalizacji i kształtuje charakter; nie rezygnuje z aktywności życiowej - zawsze zadbana, potrafi znaleźć czas na własne przyjemności; szanuje swój wolny czas - wieczory są tzw. czasem dla rodziców;

W Polsce możemy spotkać zarówno mamy "amerykańskie", jak i "francuskie", ale nie brakuje nam też mam stosujących oba te modele :-)

Oprócz wielu ciekawych spostrzeżeń na temat wychowania dzieci, znajdziemy w książce również kilka cennych refleksji o zwiążku i partnerstwie. To niezwykle ważny temat, bo szczęśliwi rodzice to szczęśliwe dziecko :-)

Jednym z rytuałów podpatrzonym u francuskich mam, jest wspólne sobotnie pieczenie ciasta.

Poniżej znajdziecie bardzo prosty przepis - na Ciasto Jogurtowe, które przygotowują tam mamy ze swoimi maluszkami - wszystkie porcje produktów odmierza się tu za pomocą kubeczka po jogurcie :-)

Lektura naprawdę mnie wciągnęła i nawet nie zauważyłam, kiedy dotarłam do ostatniej strony (a jest ich tu prawie 400) :-)

Wiele z przeczytanych tu porad na pewno wykorzystam w swoim życiu (jak ćwiczenie cierpliwości, wzajemnego szacunku czy bardziej urozmaicone posiłki), ale nie twierdzę, że każdy z elementów tzw. francuskiego stylu przypadł mi do gustu. 

Na przykład nacisk na mówienie bonjour czy au revoir już odkąd dziecko wypowiada pierwsze słowa uważam za przesadny. 

W książce przytoczona jest historia, w której francuska matka siłą wyciąga z pokoju czteroletnią córkę, która nie chciała dobrowolnie wyjść, żeby pożegnać gości.

Podczas lektury niejednokrotnie odczuwałam, że we francuskim modelu brakuje jakby ciepła i bliskości.

Czasem odnosiłam również wrażenie, że te niezmienne zasady i sztywne ramy pozbawiają życie spontaniczności i radości.

Dlatego myślę, że lektura tej książki jest świetnym materiałem do przemyśleń i wyrobienia sobie własnego zdania na temat tego, co można poprawić w naszym stylu wychowywania dzieci. 

Myślę, że znajdziecie w niej wiele wspaniałych inspiracji!

Książka powstała nakładem Wydawnictwa Literackiego i możecie ją kupić m. in. TU :-)